Ben adına tutundum çünkü
Tutunacak hiç dalım yoktu
Gözyaşlarıma sığındım
Sıcak diye üşümüşlüğümden
Kırılıyorum hep iki yüzlülükten
Yüzümü yalnız sana asıyorum
Riyakarlık aleminden ... sonsuza

Ben yalnızlığıma şiir yazdım
Tutunacak hayallerim kül oldu
Alın yazım değişsin diye el açıyorum
Korkuyorum sen gelmeden
Adını anmıyorum ölümün
Selalar duyuyor
Kulaklarımı kapatıyorum
Sonra karıncalarla konuşuyorum
Belki bir çocuk sanar beni ölüm

Ben Güneş’e tutundum
Doğmasını beklerken
Siyah bulutlar arasından
Gece Ay’a baktım
Gülümseyen bir yüz aradım ışığında
Tutunacak ne bir ufkum
Ne de gökyüzüm vardı yıldızlı
Adını yazıyorum defterler dolusu
Kalemler kifayetsiz kalıyor
O kadar çok dua-ayet ezberledim ki
Sen gideli
Güneş’i tutup bırakmamak gelirdi içimden

Ben sağnaklara tutundum
Bir çöl şarkısı okurken dilim
Islanıyorum ıslak gözlerinin derininde
Anılar geçiyor kafatasımın
Kıvrımlarında ekran ekran
Maziyi seyrediyor gözlerim
Gözlerine tutunan bekleyişler var içimde
Ben sana tutundum bil ki
Bu kalp sana doğru
Soluğum nefesim sen
Düşüncelerimi
Doğuşuna çeviriyorum Güneş’in
Yağmur yüklü bulutlar
Dağılsın diye gözlerimde
Yeter bu ayrılık
Bu özlem
Yeter bu keder !
*

Günay Koçak 3.4.2023