Maziden aşina bir rüzgar esti
Yıktı geçti çelikten duvarlarımı
Bir enkaz bıraktı hatıralardan
Biraz kül yığını, biraz ateş ve duman
Nasıl da eksilterek geçmişti zaman

Maziden ansızın bir rüzgar esti
Sararmış güz yorgunu gülüşlerime
gülüşüm içinde bin ağıt gizli
ben mutluluğun en fukarası
Ben ki başı dumanlı dağlar kadar sisli

Bir rüzgar ki anımsattı bana
zamansız kaybedişlerimi
sessizce iç çekip, ah edişimi
Nasıl koparılır insan düşlerinden
Nasıl yarım bırakılır kanar yarası
Bir geç kalmışlığın hikayesiydi bu
Vakit ikindi sonrası

Maziden usul usul bir rüzgar esti
Serdi geçti önüme düne dair ne varsa
Oysaki çoktan vazgeçmiştim ben
Kabuk bağlamıstı yaralarım,
kanadı bir dem.
Çaresiz tuz bastım bütün acılarıma
Duayı merhem ettim sancılarıma

Nerden esti bu rüzgar ansızın böyle
Hatıralar saçıldı dört bir yana
Etrafta kanayan can kırıkları
Şimdi ne geçmişe gidebilmek mümkün
Ne de bugünü yaşamak böyle
Ruhumun pusulası kırık, Araf’ta öyle
Maziden bir rüzgar esip de geçti
Ne yazık
Tutunduğum dalları kesip de geçti

Ayşegül BAHÇECİ