Karanlık:
"Gel yanıma aydınlığım ol, iki seher daha geçsin boğazımdan".

Akşamüstü:
uğradı bana kır saçlı, elinde mum dikili çanak:
"Gel yanımdalığına bu aydınlığın...
Elleri titriyor yerin, tutsun benim yerime..."
dedi.

Sırtı yere gelmişliğe o son çelmeyi takan!
geçti şimdi buralardan.
Yanmış toprağın nefesi.
Çanak kırık
,gözyaşı doldurmuştu bu çanağı,
gidenlere mendil sallanan rıhtımı var,
üstüne de mavi giyinmiş.
Çarıkları, kahverengi.

Çanaktaki:
"Islağım. Üzerimde mum eriği damlalar var. Mendil sallıyorlar onlara.

Mum:
"Sıcak,
Rengim değiyor çanaktakine".
Bir nefes değdi, karanlık dediler adına.

Aydınlık neredeydi:
Mumun boğazında mı,
Çanağın dibinde mi?
Yoksa sırtı yere gelenin gördüğü müydü o.

Kimindi aydınlık:
Yakanın mı, karanlığın mı?

Boğazında kaldı az önce,
O genzini yakan.