Hakk’tan buyruk almışsa kader kabir kazmaya
Toprak bağrını açar, gönüller yara alır
Öyle bir afet ki bu! Tarif edip yazmaya
En mahir kalem naçar, ağıtlar yarım kalır.


KARA GİYDİ AK BUGÜN


Bir acı ki; feryâda Lokman gelse kâr etmez
Onmaz yerden yedik biz sinemize ok bugün
Herc ü merci tarife kelam hece harf yetmez
İflah olmaz bu derdin tesellisi yok bugün


Durdu yelkovan, akrep; kaldık altı Şubat’ta
Kayboldu neşeden iz; ölü gibiyiz hatta
Kırk beş bin şehit saydık, aklımız küsuratta (!)
Tebessümün zerresi çehrede yasak bugün


Bir afet ki; altında biz olsak da ezilen
Dost düşman el âlemdi; tüm beşerdi üzülen
Bir gelin edasıyla gökyüzünden süzülen
Kar rengine kahretti, kara giydi ak bugün


Yarılırken yerküre Hatay’dan ta Maraş’a
Naçar kaldı mendiller kahırlı kanlı yaşa
Affı zor hatamızı Hakk’a vermedik hâşâ
Âşikâr oldu kurnaz, akıllı, ahmak bugün


Paramparça ettikçe zemini artçı şoklar
Yer ile yeksan oldu nice süslü konaklar
Sevgi şefkat sarayı sımsıcak sığınaklar
Fırtınalara diyar buz gibi kucak bugün


Makul cevap ararken nice "niçin" "neden"ler
Çamurlara karıldı hayaller, taze tenler
Âhhh o körpe kuzular... o minicik bedenler...
Parklarda yas ve keder; gamlı salıncak bugün


Nasıl bir afet ki bu vermiyor asla aman
Mahiyeti gizemli, darbesi hayli yaman
Tarumar oldu Kilis, yıkıldı Adıyaman
Tam on bir ilimizde titriyor ocak bugün


Feryad ü figan ile gam aldıkça demini
Sellerle değiştirdik gözümüzün nemini
İhmalin sonucunu... tedbirin önemini
Bir kez daha öğretti eze eze Hakk bugün


Öğrendik cehalet ne, cahil kim, ilim neymiş
Öğrendik kıyamet ne, gafil kim, ölüm neymiş
Aslolan liyakatmiş, gerisi bahaneymiş
Ayan oldu kavramlar arasında fark bugün


Mümkünken tedbir alıp zor işi kolay etmek
İhmale kader demek akılla alay etmek
Suçu olan kim varsa ceza diye diretmek
Adaletin gereği, mağdur için hak bugün


"Hasret" kaldı geriye; dosta, anaya, eşe
Evlat saran sineler şimdi kederli köşe
Bin sene geçse bile geri gelmez o neşe
Güneşe giden yollar karanlık sokak bugün


Vahdet gülleri varken güzelim yurdumuzda
Tefrika zakkumunu taşıdık sırtımızda
Birlikten bir teselli umarken derdimizde
Yazık ki son umut da her günden ırak bugün


Sen! Evet sen habis ruh, fitneye destan yazan!
Kaldıysa ardan eser, miskal-i zerre izan
Tutsak olmadan Hilâl, mahsur kalmadan ezan
Yaprak dökmeden hazan; kavgayı bırak bugün!


Sarılırken çevremiz sinsice yavaş yavaş
Kavgayla geçen her an beyhude boşa uğraş
Dedeağaç’a bak da unutma ki arkadaş
Uzakta sandığımız, çok yakın tuzak bugün!!!


Mecit Aktürk