Çayırda oturmuş güneşleniyordum ben,
Değişik bir ses işittim, dereden gelen.
Bu seste bir tuhaflık sezmiştim doğrusu,
Uzanıp baktım ki, bu bir karga yavrusu.
Çalıya takılmıştı, atıyordu çığlık,
Kurtarayım dedim, ölmedi ya insanlık?
Yanına yaklaşırken, annesi olmalı,
Feryada başladı, sallanıyordu dalı.
Bir anda nerden geldiğini anlamadım,
Yüzlerce karga ile çevrildi etrafım.
Her birisi canhıraş feryatlar ederek,
Anneye veriyorlardı topluca destek.
Kimisi bana doğru yapıyordu pike,
Kimi yavruya koşuyordu seke seke.
Yavruya zarar vereceğimi sanarak,
Annenin feryadıyla başlamıştı atak.
Kargaların hücumundan ürperdim, yıldım,
Yavruya yavaşça yaklaştım, adım adım.
Feryat ederek kafama gözüme çarpan,
Yüzlerce destekçi kargaya aldırmadan,
Kurtarıp bıraktım, hemen çıktılar sahip,
Bilmezdim bunları; geçerdim karga deyip.
Birden dünyada mazlumları hatırladım,
Ben de insanım, müslümandı benim adım.
Keşmir’de, Bosna’da, Çin’de, Çeçenistan’da,
Türkistan’da, Filistinde, Afganistan’da,
Irakta, Moro’da, Eritrede, Rusya’da,
İsrail’de, Somali’de, bütün dünyada,
İnsana yapılan bunca zulüm, işkence,
Dur durak da yok, sürüyor her gün her gece.
Ben çok rahatım şimdilik, dokunan yok ya,
Hiç düşünmedim ki, umurumda mı dünya?
Yazık bana, karga kadar bile değilim,
Sahip çıkmadım insanlığa. Elim dilim
Başka şeyle meşgul, işitmedim çığlığı.
Kargadan mı öğrenecektim insanlığı?
Müslümanlığımla ederim hep iftihar,
Vurdumduymazlıksa zulmün önünü açar.
Uyanık mıyım, yoksa gördüğüm rüya mı?
Bir küçük karga değiştirdi tüm dünyamı...