Yalnızım
Geceye bir ıslık sesi ölü gibiyim
Yine uykularım sis pus içinde uyur uyanık halinde
Pusu kurmuş hain yalnızlık vurur ömrüme, ömrüme
Bu satırlarım kendi kadersizliğime
Herkes uyurken gecenin sessizliğinde
Bende lanet ediyorum kimsesizliğime
Her gece yüreğim sanki nöbette
İşlemiş soğuk iklimler benliğime
Şimdi yine acı sigaranın zehri ciğerlerimde
Süklüm büklüm yine çekiyorum nefes nefese
Ah iç çekişlerim ah bitmeyen sızım
Bir serçe gibi tir tir titrer yüreğim
Ayyuka çıktı içimdeki dertlerim
Gecenin koynunda raks ediyor göğsümde kaldı üşüyen ellerim
Kimler çaldı hayallerim düşlerim
Sol yanından vuruldum sis çöktü sırtında acısı içimde kanar sancısı
sanki zemherinin ayazında öldüm
Gecenin karanlığında gömüldüm
Zalimlerin elinde kurban edilen yüreğim bedenim
Ateşlerdeyim tekrar tekrar yanar toz halinde savrulur bu tenim
Kederlerim dertlerim ah ne çokmuş benim
Sanki karanlık kuyuda kimsenin duymadığı bir çığlık gibiyim
Cümle alem kör sağır
Gece hüzün gece karanlık
Zaman doldu hüzne ram yüreğim
Çıkardım mutluluk maskesini
Yalnızım kimse görmez böyle beni
Ben bende değilim neredeyim
Nadasa mı çekildi gündüzlerim
Koparıldı takvim yapraklarım
Bitap düştü bu kalbim gözlerim hadi hadi göm kendini geceye
Gün ağarırken tak maskeni
Alabora olmuşluğuma aldanma
İçinde keskin bir alabora kopsa da
Müptela oldum geceler benim
Cümlelerim sığınağı bu yüreğim
Öylesine acı sessiz ve derin