Kalbimden kalbine siyah kelebekler uçurdum.
Sevdanın ilk cemresi düşmeden kalplere.
Fersah fersah yanlızlığa sövdüm.
Yüzümü yitip giden gençliğe döndüm.
Ne kaldı ki elde avuçta.
BIR kaç damla umuttan başka.

Sessiz çığlığım sağır ederken düşkünleri.
BIR parça beyaz ekmek kokusu tüttü burnumda.
Açtım ağzımı zenginlere sövdüm.
BIR aynaya baktım sonra bir kendime döndüm.
Meğer ne çok ister olmuşuz hayattan.
Ben kahır perdesi aralanırken öldüm.

Şimdi bir musalla taşı cüsetsiz bedenler
Bencileyin sancıdalar.
Münker ve Nekir kadar sokulgan beynimde sualler.
Bitmeyen hesaplaşmalar.
Zamana sövdüm.
Olgusu bu -cihanın-kurulumu bu diyorum.
Çekip elimi eteğimi dünyalık heveslerden Gidiyorum.


Ben mi?Ben...
Saymadım kaç kez dizlerimi dövdüm.
Son bir kez yaşamak pahasına.
Kaç binlerce öldüm..
Sokaklardan kalbime kaç yetim çocuk gömdüm.
Ve açıp ağzımı avazım çıktığı kadar.
İnsanlığa sövdüm...