Bıktırdı bu metropol hayatlar bizi.
Al başını çık git!
Şeytan diyor ki.
At kendini ormanların derinliğine!
Ağaçlarla, kuşlarla, paylaş derdini.
Nehirler ırmaklar, duysun sesini.
Şehrin sedasını , çığlıklarından.
Sıra dağların Ayazmasından.


Al başını şehirli dost!
Var git doğaya!
Bire bin verir o bereketlidir
Sür şiirin fişengini namluya!
At kendini doğaya hayat senindir.
isyana ne gerek va tanrıya?
Boşalt tüm  kurşunlarını,
Haksızlıklara!
Mutluluk  gördüğün yer değil , görmediğindir.



Bir iki kafadar olmalı yalnız.
Yanında samimi, sıcak bir nefes.
Ya da bir yaren.
Yürekten, candan, 
Bir bisiklet, bir kaç giysi,
Bir tenceren, bir tavan.
Bir de küçük  karavan
Varsa paran.
Bozmalı bütünlüğünü orda sesiyle.
Yalnızlığını,
Suskunluğunu,
Pür neşesiyle.
Olmaz orada kimseyle kavgan
Ne icra  mahkeme ne de bir davan
Al mutluluğunu git !
Çık şehrin bunaltıcı ruhundan
Yıllarca kalmadı mı?
Manisa da dağlarda Tarzan.
Ömür dediğimiz şey,
Kaç gün kaldı ki?
Var git dostum!
Biraz da orda oyalan.
Bazan  deniz, bazan, dağ,
Ve yayla bazan.
Sabah Muğla,  öğlen Bodrum,
Akşam Dalaman
Sahil, sahil,
Ova, ova
Açılsın ufkun.
Gelişsin, dünyan .
Doğanın, toprağın
Gücüne inan.

Ne çarşı pazar olur,
Ne kira derdi.
Ne virüs,  ne mikrop, ne de pandemi.
Ne kredi kartı ne bilgisayar.
Çok katlı yaşamlar, faturalar, korkular
  Kavgalar, savaşlar, anlaşmazlıklar.
Trafik, kalabalık ve pahalılık.
Maaşa yetmeyen şu kiracılık
Kurtulmalı şehrin türbülansından.
Azami lüksler , asgari yaşam,
Biri yer,  beşi bakar.
Zengine ne gam!
Her yerde fakirlik ve  yoksulluklar.
Bu  nasıl bir tezat
Bu naslıl zıtlık?
Ülke de harp mi var ?
Neden bu yokluk?

Çaresiz insanlar
Ve İnsancıklar.
Tanrının cinayeti mi?
Yoksa dünya ’da mı
Başladı  kıtlık?
Nasıl kurtulcaz
Biz bu çıkmazdan?
Yıkılsın Dünya!
Yıkılsın artık!
Bu çağda ölüyorsa
  Açlıktan insan.

Ekmek ler bozuldu
Önce şehirde
Katkılı gıdalar ve hastalıklar
Modern yaşam,
Bunalımlar psikologlar
Faizciler,  tefeciler , haramzadeler.
Birine on katıp satan tüccarlar,
Fakirin  lokmasını hortumlayanlar,
Haksız kazanç, ihaleler, rüşvetler.
Yolsuzluklar,  talanlar , .
  Stokçular,  bankalar , bin bir yalanlar
Yıklsın alayı!
Neye yararlar?

Ne dostluk ne vefa, eskisi gibi.
Bir günah denizi bir şehri umman.
Çarkında ömrümüz çiğnenip durur.
Gömmeden öldürdü  bu şehir bizi.
Medcezir olup dalga misali,
Tüm pisliğini sahile vurur.
İnsanı desen tam bir oyuncu
Yüzünde tebessümü dilinde zehri,
Vefayı dostluğu rafa kaldırmış.
Kibirden burnunu görmez gözleri
Sanırsın küçük dağları kendi yaratmış.
Ne akşamı kalır ne de sabahı
Ele talkın verir kendisi
Yutar salkımı
Dilinden düşürmez selavatı Allahı
Ah bu insan oğlu!
Saysan;
Saçının telinden, çoktur günahı


Duymaksızın dünyanın acı halini.
No mesaj, no telefon, no televizyon.
Bir çadıra sığdırıp tüm yaşamını.
Hissedip evreni Ay’ı Güneş’i
Irmaklarla coş dağlara yaslan
Yıldızlar olsun gece yorganın,
Uyu özgürlüğünü kılcal damarlarında
Rüzgarlarla savrul, 
Asumanla sevdalan.

Cümle börtü böcek cümle canlılar
Doğanın Kalbinde can bulur yaşar
Bir ahenk içinde kendi halinde,
İşkence oldu kentlerde yaşam
Kendi  tekniğinde yenildi insan

Al tohumu kardeş var git köyüne.
Köyünden iyi değil elin yabanı.
Traktör yoksa da
sür tarlaya kara sabanı
Ülke fakirleşmiş insanları aç
Anakucağıdır  sinei toprak.
Memleket senin eline muhtaç

Abydr