Ülkemi bu hale getiren ve bugüne kadar ceplerini ve
Yandaşlarını kollama siyaseti güden paralarına para
Katan siyasiler
Yeter artık cebinizi doldurduğunuz
Artık silkinip birazda halkınızı düşünün
Aç kalan insan ne yapar bilirsiniz....

Öylesine çok ki o çocuklardan sokaklarda. Öylesine acıyarak bakıyor ki yüreğimiz Elimizden gelen hiç bir şey olmadığını anladığımızda ise kahroluyor bir daha bir daha ölüyoruz sanki.

Bardaktan boşanırcasına yağıyordu yağmur. Okulun önü öğrencilerden geçilmiyordu. Cıvıl cıvıl di her yer. Kızımı bırakmak için sabahın ilk ışıkları ile gelmiştim okulun oraya ve hemen köşede annesinin elinde, yağmurdan ıslanmış gözleri ile üzgün üzgün b bakıyordu etrafına ve annenin de gözlerinde büyük bir acı var idi. Neden diye sormadan kendime çocuğun ve annenin ayaklarına takıldı gözlerim. O yağmurda annenin ve çocuğun ayaklarında bir tarafı yırtılmış terlikler ile ıslanan ayaklarını gizlemeye çalışıyordu çocuk.

Bir an kendi çocukluğum geldi aklıma ve gözlerimden akan yaşları silmekte zorlanıyordum. Hıçkırıklar tıkanmış idi boğazıma. Kızım ne olduğunu anlamamış bana bakıyor " yağmurdan mı ıslandı diye soruyordu gözlerimin.

Kızıma sıuınıfa gitmesini söyledim ve annenin yanına yaklaştım. Çocuğu sevdim ve hangi sınıfta okuduğunu öğrendim. Hemen yanlarından ayrıldım ve kışar adım bir ayakkabıcıya gittim cebimde param yok idi. Fakat sahibi çok yakın arkadaşım idi. Hemen durumu anlattım bana " Türkan abla okulda kaç tane bu şekilde çocuk var tesbit et ve bana bildir " dedi. Öylesine sevinmiştim ki. Hemen oradan müdür beyi aradım. Daha önce tespit ettirmiş idik ama henüz eksiklerimiz bitmediği için yardım kampanyası başlatamamıştık. Müdür bey okulda o durumda olan öğrenci sayısının 37 olduğunu söyledi-. Numaralarını verdi. Hemen orada arkadaşım 20 çift ayakkabıyı verdi. Geride 17 çift daha ayakkabı alınması gerekiyordu. Yağmurun beni ıslatmasını umursamıyordum ve sabahın ilk saatlerinde açık olan ayakkabıcıları tek tek dolaştım ve saat 10:30 olduğunda 37 çift ayakkabıyı tamamlamış ve okula gelmiştim. İdareye teslim ettim ve hemen çocuklara verilesi gerektiğini söyledim. Küçük ya da büyük gelenler aldığım yerlerde ayakkabıları değiştirebileceklerdi.

Müdür bey " Türkan hanım siz verin çocuklar" dedi. Bu kelime beni yıkmıştı. Hayır onlara ben dağıtamazdım mutlaka öğretmenleri tarafından verilmeli idi. Çünkü onlar ne zaman beni okulda görseler hep minnet duyacaklar ya da üzüleceklerdi. Bunu kendim yaşamı idim ve bir daha kimseye yaşatmaya da hakkım yoktu. Ve öyle de oldu.

O gün için onların ayakları ıslaklıktan kurtulmuş idi ama ya sonra. İşte sonrası karanlık idi. Çünkü ailelerin ekonomik durumları çok kötü idi ve çocukların okul ihtiyaçlarını bile karşılayamayacak durumda idiler.

Utanması gereken çocuklarımı ya da anne ve baba değil idi. Utanması gereken " SOSYAL DEVLET ANLAYIŞINI OTURTAMAYAN HÜKÜMETLERDİ." ama anne ve baba utanıyordu.

Beni öylesine yaraladınız ki yazdığınız şiir yüreğimi bir kez daha parçaladı ve yaşadığım çok küçük ama önemli olan bir olayı anımsattı bana.

Ben hala o okulda okul aile birliği yönetim kurulu başkanlığını yapıyorum ve hala bireysel yardımlar ile çocuklarımıza sahip çıkmaya çalışıyoruz ama nereye kadar o belli değil.

Kutluyorum kaleminizi ve saygılar duyarlı yüreğinize