eteklerinde kuş cıvıltısı toplayan çocuklar geçiyor
Arnavut kaldırımlı sokağından
bir göçmen türküsü yankılanıyor Züleyha

١.

yamaçlarında kırmızı gelinciklerin boynu bükük
durgun nehirlerin sızısı geçiyor aramızdan
dar patikalarda dizili keçiler
kızgın güneş altında kıvranan toprak
ve katar katar sıralanan yük kamyonları
buram buram kokunu taşır
kerpiç evlerin karanlık odalarına

٢
sararmış takvim yapraklarının hüznünü ruhuma
suyun ağlayışlarını gözlerime gömdüm
tenine kan sıçrayan gençlerin hüznü
ve göğe çekilen bayrakların çoşkusu dökülünce caddelere
masallarla avunma yaşı geçen çocuklarla söyleşirsin
münzevi yangınların karanlık sırlarını
diline düşen yara tenime tuz

٣.
şu ara gönlüm hırpani bir bulut
sızısı tufana eş bir ağrı göğsümde
dikenli tellerle örülü göğsünden yayılan koku
cennet güllerinden mi Züleyha
şu ara içimde kuşku gırla
şu ara kalbimde derin yara
şuara" da kaldım bir başıma

٤.

bozkır sabahlarına yayılan kavun kokuları
karışır yağmur sonrası gökkuşağına
mülteci rüyalarımın habercisi
sesin yırtar hüzün perdesini
suyun hükmü kırılır gözlerimin pınarında
beni benden koru Züleyha

٥.

bir kuş uçsa Züleyha güldü diyorlar
bir kuş uçsa baharlanır yüreğim bilmiyorlar

*tenim toprağını özledi*
neredesin Züleyha






* bkz. Nar-ı Çiçek