illerden adsız,
soylardan cansız,
mevsimlerden kara kış,
ben mi ben yoktum,

camda gözlerim,
saksıda kuş konmaz,
bahçe kapıları dövünüp duruyor, demir demire,
belki hava soğuk belki yüreğim,

öyle soğuk ki,
kuş kıpırdamıyor,
ağaçların yaprakları titriyor,
ben sıcak bir fincana içimin soğuk zemherinde bahar saç diyorum,

mümkün gibi,
ol deyince olduran gibi,
gözlerim kapanıyor,
uykunun ağır örtüsü seriliyor,

bir geceyi daha kuşlar gibi,
öyle yalın ayak bulmaya çalışıyorum,
aklımla başım arasındaki mesafe,
daha onu bulamazken, ben kendimi bulmaya çalışıyorum,

kaybolup gitmek, o kadar zor ki,
herkes gidecek ve insan kendine kalacak,
işte felaket insan kendi yolunu bulamıyor,
tüm yollar uzun uzadıya bir karanlık,
biraz yağmur biraz kar üstelikte mevsim kış değildi…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz