zamanın kırbacıyla kanadı gün doğumları
telaşlı serçeler göçüp gittiler
bilinmeze doğru

/.

sonra
hep bitecekmiş gibi kesif kokularını saldı üvez ağaçları
yaprağın ağaçtan süzülüşü
insanın insandan kopuşu gibi derin
sarılması güç yaralar bıraktı

düşledim
gölgesinde bir zeytin ağacının
ve duyuluyorken uluması aç kurtların
kendi kanında boğulmayı bırakıp
gül yüzlü bireyler bilensin Mezopotamya"da

//.

bağırsak
biz seninle ulu orta
durup dururken bağırsak
eflatun bulutlar yağmur sağsa
toprak açsa bağrını boy veren başağa
gülümsese ay çiçekleri
aslını inkâr etmese barış gülleri
kavmim sırtını dönüp gitmese
sesinden yüreğime bir inşirah üflense
kırkıncı ayetinde Yusuf suresinin
kalpler sessizliğe bürünse

///.

sözler doğruysa dayanır mı dağlar
bentler yıkılmaz mı aşkın coşkusuyla
kibrin gri lehçesiyle yoğrulan bu nifâk
helâk olmaz mı sabrın gizemli öpücüğüyle

ver elini
aynı göğün altında uzak düşmek yaraşmaz bize
ver elini
sesindeki titreyişe kuşlar kondurayım
ver elini
gözlerini gözlerime geçirerek
anla
hisset
beni kendinden gayrı bilme

zamanın kırbacıyla kanadı gün doğumları
göçüp gittiler bilinmeze doğru
telaşlı serçeler
gitme!