Hayat bir mahkemenin öncesidir. Herkesin bir gün çıkacağı.
Masum değiliz hiç birimiz.

Ömür son mahkemede,.
Gereği düşünüldü.
Hayat denen celsede
Kalemi kırdı yargıç.
Ömür son mahkemede,
Hayallerimiz kırık.
Hangi yeşil dallarda,
Kurudu yaprağımız?
Oysa üç bir cenahtan,
Akmıştı sularımız.
Yağmur dualarıyla ıslanmıştı derinden,
Nemrutla İbrahim le
Çoraktı toprağımız
Ömür son mahkemede,
Kederler derya gibi.
Tavan yapmış egolar.
Bir acaip yarışta.
Ben birşey anlamadım.
Şu riyakar Dünya’da
Beri gelsin anlayan,
Her insan bir bulmaca.
Nefretinden hırsından.

Ömrün son demindeyiz
Gecenin voltasında,
Hayallerimiz kırık
Müebbed yedi umud.
Çok pişmanım Hakim Bey!
Ertele şu  cezamı !
Birkez daha şans verip.
Bizim de yüreğimiz
Hem yaralı, hem yanık.
Zaten yok hakkımızda,
Ne  bir delil, ne tanık
Mağduru biziz asıl
Şu tükenmez celsenin.
Tutuldu  sözcüklerim.
Gayrı yoktur savunmam
Boğazımda yumrular
Ve acı bir hıçkırık.
Adımız büyük harfle
Yazılsın zabıtlara
Mahkeme-i Kübra’da
Hem müşteki,
Hem sanık..
A.bydr