gecenin gergefinde kamçılandı ruhum
masalsız büyüyen çocukların düşüne kat beni

/.
kaç zamandır üşür ellerim
kalbim soluk soluğa bir atın nabzıyla atıyor
ve yüzüm keskin bir pusat gibi
kırıyor baktığı aynaları
beni dizginle
beni çıkar derin kuyulardan

//.

iffetini yitirmiş güllerden kokular derledim
düşerken bir çocuğun gülüşüne tutundum
k’ayıptı alnıma sürülen ayet
ve dinlediğim her türkü Mezopotamya kokuyordu
keskin anız kokusu ve kül
ve resim defterimde bacası tüten evler
ve çıplak üvez ağaçları
ve iskeletinden ayrılmış karınca etleri
karanlık uykularımda
beni bul
beni gölgesiz yağmurların rahminde yoğur
ve aforoz et gülüşünle

///.

bir bulut taburunda Asfahan’ın
yahut bir asma yaprağında Babil’in
ya da iki dağ arasına sıkışmış yeşillikli bir yolda
hurma ağaçlarının altında
çıkınında bir kuru ekmekle
ve say ki
kırmızı kepekli elmaları
sen seviyorsun diye aşırmış cennetten Adem
ve say ki
uzanıp gökyüzünü izliyoruz
petrêl’in bereketli topraklarında

karanlığımı hüzünlü şarkıların ruhuyla takas et
mavi talaşları süzülüyor göğün
tut ellerimden Allah’ım