"Yok saydıklarım,
benden vazgeçmiş miş!
Peh,
ne üzüldüm,
ne günler gördüm,
neleri geldi, gitti,
ölmedim,
kimsenin yokluğuna da ölmem.
Eskiden içime gömerdim,
yaşayan ölülerimi,
arasıra,
sulamak çürümüşlermi bakmak için.
Şimdilerde,
içimdeki cesetleri bile atıyorum çöpe,
yarına garantim mi var,
uğraşmıyorum kendi cesedimden,
başka bir,
yaşayan ölünün,
yaşanmışlıkları ile.
Yaşarken,
öldürüldüm her an,
kurşun ne ki,
ben hep,
sözlerle deşildim.
Sevildim zannettim,
ilk fırsatlarında,
kenara itildim.
Kimsenin tercih hesabı,
olmam derdim,
dört işeme bile gerek duymadı kimse,
yolda bulunmuş,
para gibi,
hesapsız harcandım.
Artık,
konuşmuyorum,
sustum,
kapattım kendimi içime,
kimin, kiminle veya benimle,
ne hesabı varsa kendine.
Yok saydıklarıma,
yokum...
Bu böyle biline.
___şairşizofren__