yüzümü gömüp küçük bir çocuğun avuçlarına
bedem çiçekleri açtıracağım toprağın kızıl yangınlarında

I.

doğmadan şehrin kalabalığına güneş
çeliğe su veren elleri üşümeden işçinin
karanlık zırhını kuşanmadan düş tacirleri
minarelerden yükselen seslere aldırış etmeden insanlar
soğuk suların kahrıyla büyüyen kardelenler
vişne çürüğü düşlerde hırpalanmış
adamların sırrını dökmeden ortalığa
sarsılmaz bir gerçekle anlatmak istiyorum
kahrımı dilime pelesenk ettiğim günleri

II.

daha ben doğmadan ölen babamla
annemin karın boşluğuna sinen sancısını dinlerdim
üşümüş serçe kuşlarına benziyordu kalbi
kimliğinde recm"edilmiş bir kadın çığlığı
saçlarının kızılı yangın olurdu yarına
yokluğunu tavaf ettiğim mutluluk
gri masalların vaveylasından başka bir şey değildi

III.

korkulardaydım
tebdil kıyafet geziyordum şehrin sokaklarında
boklu çaputlarını atacaklardı gördükleri yerde
bir nefes kadar yakındı ölüm seziyordum
ne ekmeğini paylaşacak dostum
ne düşmanımdan koruyacak mağaram vardı
tamah etmedim soğana, sarmısağa, bıldırcın etine
düşlerimde büyüttüğüm kadınları ilah etmedim kendime
teni kayısı sarılığındayken öptüğüm kızlar
terli yataklarından dağılan kokulara aldırmadan
göğsümdeki cehenneme çakıllar döktüler
seviştiğim her kadın korkak bir Havva
içinde kaybolduğum her girdap soluğumu kesti

. IV

ölü uykulardan telaşla uyandığım sabahlar
mazot kokardı korkularım
göğsümde çırpınan güvercin ölürdü
toprağın kızıl yangınlarına
bir tohum olarak düşerdim

bağırırdım kalbime her çentik atışında
~~~bahara taze badem çiçeklerim var ~~~~