Bir zamanlar insandım

Kötüyü görünce tıklatırlar
Bir de elektriğe dokununca
Kör kehanetleri var insanın
Kuruyum ya kup kuru tahta
Boşaldı içim bomboşum
Kuruyan ağaç gibiyim

Benimde dallarım vardı
Yeşillenirdi yapraklarım
Çiçeklenirdim her bahar
Dalımda taşardı meyveler
Mutluydum rüzgarımda
Bin bir yeşillik etrafımda

Neyim varsa aldılar çaldılar
Önce toprağım kazma değdi
Sonra su yollarım kesildi
Damla yağmur düşmez
Üstüme brandalar gerdiler
Bırakıldım çürümeye

Yinede direndim gücümle
Kenarımdan kıyımdan
Filizlenmeye can bulmaya
Önce aklımı çektiler dara
Sonra inancıma sardılar
Gözüme baka baka

Bende bir şey bırakmadılar
Kayık yapsan su alır batar
Artık merdiven bile olmam
Ayağını basan düşer aşağı
Anlayacağın sağıldım bitti
Bittim atıldım köşeme

Artık ben bir insan değilim
Nefes alışım çırpınışım
Öyle bir çöplükte kalmışım
Çöpe muhtaç çöp olur mu
Çöplüğü yakma zamanı
Yoksa çiçekler açmayacak

Coşkûnî