Bu dünya ne kadar küçük derlerdi de,pek umursamazdım.....
İnsanoğlunun karşısına ne zaman nerde ne çıkacağı kimin çıkacağı belli değil gerçekten....
Uzun yıllar sonra sevdiğim insanı karşıma da görünce bende şaşırmadım değil..
Göz göze gelince öyle bir bakışı vardı ki,yüzünde pişmanlık duygusu,keşke der gibiydi..
Öyle suskunca bakıştık,o an içi kan ağlıyordu bunu hissedip görebiliyordum...
Açıp kollarımı sımsıkı sarılmak istedim olmadı yapamadım..
Dizlerimin bağı çözüldü sanki, ayaklarım adım atacak dermanı kendinde bulamadı.
Bedenim hissizleşti düşüncelerim o artık yabancı deyip beynimi kemirir gibiydi..
Hiç bu kadar çaresiz ve şaşkın hissetmemiştim kendimi..
Bende gençliğimden eser kalmamış saçlarım dökülmüş ve beyazlaşmıştı..
Fakat o hala o eski güzelliğinden bir şey kaybetmemiş saçları gamzeleri hiç değişmemişti...
Tek bir söz söylemek istedim kuruyan ağzım tutulan Dilim buna engel oldu..
Hiç bir şey yapamayıp,saatler boyunca orada öylece çakılı kaldım...
O yine son bakışını atıp eskiden olduğu gibi yine çekip gitmişti..gidişine tavrına saatler bile isyan edip yelkovanı dövüyordu,hıçkıra hıçkıra bana ağlıyor gibiydi tik tak sesleriyle...
Yıllar sonra aşk bir kez daha terk etmişti yüreğimi,zihnim göğsüme vura vura bırak diyordu..
İşte o an bir kez daha yıkılmışlığımla baş başa kaldım.
Söz verdim yüreğime artık daha sevmeyeceğim diye..
Şunu bir kez daha hissettim,seven kalp
yüreğinde yer verdiğin Aşkının güzelliğinden ziyade içinde taşıdığın sevginin samimiyetini arıyor..
Bunu hissedebiliyorsa yüreğinde yer verdiğin kişi o zaman yolun yokuşuna da, çamuruna da razı oluyor seven insan...
YEŞİLIRMAK