Bir ıslak hatıra gözlerimde kümelenen
Seçemez oluyorum hayalini
Çelikten parmakları sıkıyor göğsümü
Karanlık ruhlu yaratıklara
Dayanmıyor sabrım bak
Yitirdiğim gözlerini arıyorum her zerremde.

Ellerine kapanır gibi
Resmine kapanıyorum hıçkırıklarla
Bitmeyen yıllardır, sağnakları
Başıboş bırakıyorum...

Kapansın istiyorum gelince sen, pencereler
Değilmi ki sen yoksun; dünyam karanlık
Değilmi ki senden uzak , senden yoksun
Bütün mevsimler, bütün güzellikler.
Kapansın mektuplar
Açılsın kapılar
Defterler kapansın artık.

Seni anlamaya tam sözlerim yetmedikten sonra
Neye yarar kirpiklerimde anılaşan damlalar
Neye yarar senle dolu gözyaşımda
Sana koşan sevgimin varlığını yazmayan kalem.

Susuyorum bil ki
Dönsende uzatmayacağım ellerimi sana
Bu iki yüzlü tuzakların evreninde
Seni gönlümce duyabilmek için susuyorum...

Ruhun her an çevremde inanıyorum
Ruhunu bulduğum zaman günün birinde
Seni yeniden yaratacak
Seni yeniden yaşatacak
Ve yeniden yazacağım tükenmez sevgini bil.

Seni hep,ne zamana kadar unutmayacağımı mı
Soruyorsun.
Hiç bilmiyorum ki ben
Mahşer gününün tarihini yazmıyor ki kalem...


Günay Koçak 10. Eylül.2022