...neden... ölüm korkusu... yaşarken...

neden inanmak isterken içindeki ses
seni zorlar?
ellerine vurulan kelepçe gibi
kalbini de kilitlemen için yalvarır?neden..
toplu oyunları bir kenara bırakıp,,,
zamanın üstünde tek başına kalmak
masalların içinden fırlamış kabusum ...
sustukça beynimin odalarında cümlelerle savaşan ,,,
savaştığımın tablosunu aynalarda parçalayan,,,
kader çarkını durdurmak için çalışanlardan olanım.
şans örümceğin ipliği kadar sağlam değil; örüldüğü yer belli...
gözlerini diktiğin yerden ok gibi hızla gözlerini kör eden
inanamadığın zor anların olur ya!!!
çamurdan kurtulamazsın temizliyeyim derken her yerine bulaştırdığın nefretinden...
kalbinin hızına takılır kulağın olan biten herşeyin şokundayken
gözlerin tekrar açılır
tekrar anlamaya çalışırsın
savaşın başlamıştır tekrar süzül artık derken yaşlarım
nasırlaşır parmak uçların
ayakların ağırlarışır
put gibi kalırsın yerinde.
artık hiç bir şey yıkamaz seni
yıkımla birlikte...