Kırışıklıklar yüzümde mesken tuttu,
Cildim kuruyup döküldü, sonbaharı beklemeden,
Gökyüzü soldu, yeryüzü boğdu kalabalığıyla,
Benden vazgeçtiğinden beri;
En hırçın yalnızlığımı yaşıyorum,
En kaliteli kimsesizliği.

Birazcık büyünce etrafımdaki insanlar,
Hayat tasasıyla ciddileşip gömdüler çoçukluklarını,
Korkunç bir mahzene,
Sonra çiçekler, gülüşler beklediler,
Bana kum uzatırken elleri.
Yağmurdan sakınır oldum inanır mısın?
Hemen üşüyüp hasta oluyordum artık,
Tutuyordun ya beni titredikçe dizlerim,
Parmaklarımı sıkmayayım diye,
Bakıyordun ya gözlerime kızarak,
Ellerimdeki nasırlar büyüdü şimdi,
Şiirlerim hep üzüyordu seni,
Özür dilerim,
Vazgeçtiğinden beri bu umutsuz vakadan,
Kalbimde bıraktığın boşluk yayıldı,
Yayıldı, dünyayı yuttu sanki,
Haftanın hangi günü başlangıçtı, sondu bilmiyordum,
Eminim yeni insanlar tanıdın,
Oturdun, konuştun, güldünüz...
Mutluysan mutluydum da:
Vazgeçtiğinden beri,
Bir kuş, kedi, köpek,
Bir böcek bile girmedi hayatıma,
Hiçbir şeyi, kimseyi tanıyamadım,
Kendimi de unutmuştum.