Aç doğmuş insan kıskançlığa.
Zamanla almış yerini karakter.
Oysa ne o benden,
Ne de ben ondan üstündü.

Yarış, rekabet, sonsuz savaş,
İçlerdeki şeytanı beslemiş.
Büyürken unutmuş kalpler,
Vicdan duygusunu en içerde.

Ortak yönümüz çoktu.
Hepimiz bir anadan doğmuştuk.
Hayaller, istekler vardı her kişide.
Yok sayılmış benzerlikler.

Acı, hüzün, sevgi...
Ruhlarımızın hepsinde vardı.
Ne lüzumdu kin, öfke?
Çok yazık oldu sağlıklı iletişime.

Mutluluk çok zor değildi.
İnsanın kişiliğinde saklıydı.
Bunu öfkeye dönüştürmek
Elde olan şeydi.

Fesat olmaya ne gerek?
Sen siyah, ben beyaz.
Değişen fizik dışında neydi?
Ruhlar aynı yerden gelip,
Aynı yerde toplanmıyor muydu?

Gülünç olan kıyaslamaydı.
Her beden aynı şeyi sevemezdi ya.
O kadar benzerlik içinde istekler, başarılar da ortak olmak
Zorunda mıydı?