“Ne mümkün-seni anla(t)mak…”

Bak şimdi, neler yazacağım sana:
Ne kolay denize taş atmak,
Yaprakları dalından koparmak…
Lakin bir o kadar da zor seni anlatmak…

Evet, sen bildiğim her şeyden farklıyken
Ne zor seni kendimle bir saymak…
En çok aşkla birebir anmak…

Güzelsin, papatya gibi…

“eğer-bugün bunları sana yazmasaydım,
En ağır hesapları sorardım, kendime…”

Ve şimdi bundan sonraki yazacaklarımı
Seni “sen” olarak görmeyecek yarınlarıma,
Yazacağım… Eğer olursa böyle bir yarın!

Öyle bir aşk ki…
Düşümden süzülünce, kanıma karışır gibi,
Sanki hayata aşk için çağrılmış gibi…

Ve her baharda papatya yetişir gibi, âşıklara;
“seviyor” demek gibi bir şey işte…
Lakin bir o kadar da zor seni anlatmak…

Ama ne kadar şiir yazılsa da,
Mısralardan yüreklere yol olsa da,
Ben aşkı sen gördüm, sende gördüm…
( daha ölüm-üm geçti benden…)

Ve sen bana gelmediğin her günün, bir ömür olduğunu,
Geldiğin gün “kal” demediğimde, anlayacaksın.
Birden öksüz kalacaksın,
Şiirlerde; sadece bir nokta gibi…

( ve ben şimdi bunları yazdığım için,
Harfleri lanetleyeceğim tüm şairlere…)

Öyle bir aşk ki,
Ne mümkün anlatmak…
Bunca yıl içimde saklamak…

Şimdi, ölümü bekler gibi; gidiyorum sessizce…