13
Yorum
26
Beğeni
5,0
Puan
860
Okunma

“İnsanlar başaklara benzerler, içleri boşken başları havadadır, doldukça eğilirler.” Montaigne
Zaman nasıl geldi geçti çöle döndü gönül dağım
Bilemedik neler olmuş, boyun eğdik o kadere
Okşanmaya muhtaç gibi, güle dönmüş deli çağım
Baktık o da çoktan solmuş, boyun eğdik o kadere
Nice ağlak zamanlardan geçiverdik dolu dizgin
Arada bir yaşasak da tatlı canımızdan bezgin
Sen bir hancı oluyordun bense çokça yorgun gezgin
Çoğunlukla hüzün kalmış, boyun eğdik o kadere
Bilmem ki bu nasıl bir şans uğramıyor bir kez bile
Ömür gelip geçmekteyken yalan dolanıyor dile
Bazen de merak ederim, kim veriyor bize çile
Kırık düşler bizi bulmuş, boyun eğdik o kadere
Yüreklere esen rüzgar çılgınlaşmış eser gibi,
Sabah seher yeli olup dost düşmandan keser gibi
Bazen de geri çekildik dünyamıza küser gibi
Bizleri sevdaya salmış, boyun eğdik o kadere
Kimi günler çok bilinçli kimi günlerimde şaşkın
Yüreklerde hep yer bulduk, duygular taşkın mı taşkın
Ara sırada da olsa bir yüzü de hüzün aşkın
Ömrümüze kışlar gelmiş, boyun eğdik o kadere
Dosteli’nin can yüreği yıllar yılı aşkla dolu
Yoğun bütün duyguları karışıyor sağı solu
Bir meçhule gidiyormuş baktık sevdalığın yolu
Çok sevilen önce ölmüş, boyun eğdik o kadere!
5.0
100% (16)