Anlık değişen duygular içerisinde,
Savrulup giden ses perdeleri aralığından görülen sima da kimin?
Sahipsiz duygulara hapsolunan ruhlardan haberler var!
Ey okyanusların içerisinde,
Sonbahara karşı çaresiz kalan yaprakların itilmişliğiyle içine kapanan
Kupkuru bir yaprağın haykırışlarını duyuyor şimdi kalbim…
İnsan-ı kâmil olmaktır elbet aslolan…
Aklımı sokmuşum girdabına,
Zamana gerilen oklar gibi ümitsizce,
O ümitsizlikteki hayallere tutunmakta şimdi yüreğim…
Sen hep kapalı kal.
Duvağını açmayan Güneş misali, Ay’a devret nöbetini.
Bu bir nöbet devridir kardeşlerim…
Şanlı ölümlerim duyulmakta sessiz haykırışlarda
Dirimden arta kalan ceset yığını.
Sen hep hicab giy.
Kuşan edep örtüleriyle, edepsizliğimize inat edep ol baştan ayağı…
Kalbim yar ile buluşmuş tenhalarda,
Sen hep yar kal he mi, hep yâre kal…
Şimdi soruyorlar ne yapmalı?
İnkar et! Dipdiri bir ikrar ile inkar et.
Öyle bir inkar ki, gücünü ikrarından alsın…!