Vay bana

Yanar dağım sönmez alev ateşim
Her başlangıç olur benim bitişim
Yaprak gibi rüzgârlara tutuşum
Bir aşka kül olamadım vay bana

Yaz bahar gününde açmaz solarım
Bağvan oldum bahçe bağı yolarım
Gönül almaz kem gözlere dolarım
Bir dala gül olamadım vay bana

Canlar canım candan geçti gidiyor
Candan sevenler sevdamı biliyor
Derdim yansam yada eller gülüyor
Bir cana dil olamadım vay bana

Köy kasaba şehirlere sığmadım
Bulutlandım yere göğe yağmadım
Her bir renge girip çıktım ağmadım
Bir dağa yol olamadım vay bana

Didik didik ettim ben onca dini
Ağlarken gördüm bozulmuş yemini
Ateşinde bulan var mı demini
Bir çana zil olamadım vay bana

Çözemedim şu dünyanın ilmini
Anlamadım şu insanın zihnini
Bir başıma çekip durdum dizgini
Bir pir’e kul olamadım vay bana

Coşkûnîyi arar bulanık suda
Herkes kendi çamurunu yusada
Ferman gele bedenimi assada
Bir köre mil olamadım vay bana

Coşkûnî