AH GURBET SEN NE ACISIN

Gurbette gönül dertlenir
Ah gurbet sen ne acısın
İnsan olgunlaşır demlenir
Ah gurbet sen ne acısın

Gözler dolar nemlenir
Ömür hasretle tükenir
Sılaya döner gamlanır
Ah gurbet sen ne acısın

Özlem kül eder yakar
Vatanına kafayı takar
Sılaya ah eder bakar
Ah gurbet sen ne acısın

Yorulur kalmaz dermanı
Yüreklere olmuş harmanı
Göremez olur ummanı
Ah gurbet sen ne acısın

Gurbetin havası serindir
Burada yaşamak çetindir
Yaraları kanar derindir
Ah gurbet sen ne acısın

Sıla’dan haber sorulur
Yüreği narindir kırılır
Halini anlatamaz darılır
Ah gurbet sen ne acısın

Agırdır buraların kuralı
İster istemez olduk buralı
Ruh yorgun, yürek yaralı
Ah gurbet sen ne acısın

Sılaya gelir gezmeye
Özgürce dalıp tozmaya
Kalem yetmez yazmaya
Ah gurbet sen ne acısın

Yemek yer tadını alamaz
Sevdiklerini arasada bulamaz
Gurbette adın bile anılmaz
Ah gurbet sen ne acısın

Gurbetin doğmaz güneşi
Hasrettir bacısı, kardaşı
Yazmakla tükenmez acısı
Ah gurbet sen ne acısın

Yaralarını hep gizlerler
Vatanın yolunu gözlerler
Sevdiklerini daima özlerler
Ah gurbet sen ne acısın

Cenazesi olur yetişemez
Şiir makale yazar bitiremez
Düğüne, bayrama katılamaz
Ah gurbet sen ne acısın

Şerife Bozoglan-Eker

04-07-2022