sessizliğin sesinde,
öfkenin uykusunda,
bir dinleti gibi,
izliyorum yaşamın yaşa dediği yerden,

önce gözlerim, mavi ile yeşilin meçinde,
takılı kalıyor, hayalin hayali diyorum,
sonra güneşi yudumluyorum,
turunçtan kızıla, kızıldan mavi siyaha,

ormanın sesi kulaklarımda çınlıyor,
kuş sesleri geliyor, öyle ardı ardına,
saksağan diyorum, ardından serçeler,
güvercinler ve martılar, gök raksı endam ediyor,

sonra mest oluyorum, renk çümbüşünde,
kulak resitalinde sarhoşum,
yeşil koyulaşıyor, biraz başımı eğdiğimde,
mavi lacivertle raks ediyor, elimi sürüyorum berrak su,

biraz daha ayrıntılı bakıyorum ki,
balıklar oynaşıyor,
bir müddet atlayan, zıplayan kısmetlere bakıyorum,
saatler zembereğinden boşanıyor,

gece düştü düşecek, annemin sesi kulaklarımda sakın eve geç kalma !
apar topar gök, orman ve denizi,
tabi ki kuşları ciğerime bir nefeste olsa çekiyorum, bir bakışa hayalin hayalini sığdırarak dönüyorum…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz