Ey İstanbul! Ülkemin derdini sırtlanmışsın.
Ey halkım! Sen bu yaşam yangınında yanmışsın.
Belli ki davul sesi güzel gitmiş uzağa
İstanbul’un toprağı taşı altın sanmışsın

Ürünler yok oldukça kuraklıktan doludan
Bunaldı emekçiler ekonomik tablodan
Topraklar bölündükçe evlatlar arasında
Büyük bir göç başladı yoksul Anadolu’dan

Yedi tepeli şehir, kıyın sayısız burun
Kalabalık yığını sırtındaki kamburun
Zengin fakir arası olmuş derin uçurum
Durdurun bu devasa göçü artık durdurun

Dolmuşta, otobüste insanlar tıklım tıklım
Gemilerde uykusuz bedenler sırda saklım
Sahilleri villalar işgal etmiş dururken
Yaşanmaz bu şehir de yaşanmaz diyor aklım

Gece sabaha kadar eğlenirken boğazın
Dertli bir Anadolu çalıp duruyor sazın
Yorgun bir sessizliğin yaşanır varoşlarda
Kışların cep yakarken yoksul titretir yazın

Beton yığını olmuş senin bahçenle bağın
Ağaçları kesilmiş ormanlarınla dağın
Birkaç aç gözlü mide uğruna koca şehir
Yeşilken ranta dönmüş senin taşın toprağın

Emeği emekçiye misli ile satan var
Rant peşinde koşarak malına mal katan var
Kazanan senmiş gibi kaybeden sen olursun
Buhranlarını senin sırtından atlatan var

Ekmek kavgalarının yoğun olduğu şehir
Üç tarafını sarmış mavi atlastan bahir
Duy artık Coşari’nin sesini duy İstanbul
Az gelir dertlerini anlatmaya bu şiir

25.05.2022/Samsun

İbrahim COŞAR