Bu nasıl bir fırtınaysa her çiçeğin üzeri kum,
Gök damlası, yaprağına dokunmazsa ölüyorlar.
Unutulan şiirlerin hepsi de ölüme mahkûm,
Onlar okundukça yaşar, okunmazsa ölüyorlar.

Her bir imge bir bilmece her söz ayrı mana diyor
Onlar seven yüreklerin susmayacak bülbülleri
Tükeniş ne kadar acı ne kadar sabır istiyor,
Yere düştükçe kaldırmak şu yaralı gönülleri.

Şiirler de hüzünlenir, efkarlanırlar, ağlarlar;
Onlar ağlıyorlar iken hiç uğraşma, gülemem ben!
Zemherinin soğuğunda bile kalbimi dağlarlar,
Yokluğunda şiirler de üşürler mi? Bilemem ben!

Şiirleri de vurdular, bütün harfler kan revan
Elimde kaldı kalemim üzüntüden hastayım ben!
Zaman denen o canavar bırakmadı ki heyecan
Şiirlerdeki sevgiyi öldürdüler, yastayım ben!

Coşari der unutmadım kalbe yazdığım adını
Hala sevgin dolaşıyor damarlarda ki kanımda
Duyuyorum, dinliyorum yüreklerin feryadını
Görüyorum, ölü şiir mezarlığı yakınımda

15.16.2022/Samsun

İbrahim COŞAR