Yüksek hızlı trenleri hiç sevemedim
Ne zaman başlar yolculuk, ne zaman biter
Kaldı mı izi geçen yolun zihinde bir düşünün
Zamanda bir kaymaydı bu teknoloji bence.

Daha yürümek varken, koşmak niyedir
Besmelesiz bir dua ne de acayip şeydir
Yedek tekerleklerle sürerken bisikleti
İki tekerle gidiş, sakatlığa davettir.

Anların hazzı var ya, hayata katar değer
Hızlandırırsan onu nihayetidir keder
Sallanmak salıncakta, rüzgarı hissetmektir
Tek kanatla uçulmaz, bu intihar demektir.

Düşünsenize lütfen, üç yaşında okusak
Dörtte bitse şu okul, altıda da genç olsak
Ne acayip durum, şu hızlanmış yaşamak
Esasında tam da bu, hayatı ıskalamak.

Bakmak gerekir göze, ruha dokunmak için
Bir anlık bakışlarla tesir söyle ne mümkün
Sindirerek yenirse, yemek döner keyife
Her zerresi sıhhattir, ağrı olmaz midede.

Günümüzün hayatı at başı gidiyorken
Biz de ha bir gayretle koştuturuz peşinden
Oysa yaşamak denen, ana dayanan histir
Şimşek hızında gidiş, hayata ihanettir.

Ellerini tutmadan, gözlerine bakmadan
Büyümüşse çocuklar bu babaya gaflettir.
Oturmamışsa onlar dizimizin dibinde
Boşa geçmiş o yıllar geri getirsenize.

Sözün özü şudur ki, teknoloji başka şey
Hayata katmak için onu kullanır birey
Bağımlılık var ise, geçmiş olsun sizlere
Avuçtan uçan o ki, hayat dediğimiz şey.

Hayat denilen mevhum sadece hız değildir
Hızlanmak için çokça yavaşlamak da gerekir
Sindirilemeyen anlar asla katmaz bir değer
Hezeyanla bitimdir kaçırılan o anlar.

Oğuzhan KÜLTE