Nefsi hesaba çektim, adil bir yargıç gibi,
Neticeye vardım ki; benden suçlu biri yok.
Fitne derinden yüzer, usta bir dalgıç gibi,
Yalan ile imanın aynı kalpte yeri yok.

Kaç kere tövbe ettim, kaçını tutabildim,
Cesaret gösterip de nefsime çatabildim,
Bunca günah var iken; nasılda yatabildim?
Kan çanağı gözlerim, görecek bir feri yok.

Rehbersiz yola çıktım, varamadım hedefe,
Meyil ettim bir zaman inci ile sedefe,
Hep boşuna çalıştım, bir gün dolmadı küfe,
Helal rızık peşinde şu alnımın teri yok.

Şöyle bir düşündüm de; ne kadar cahilmişim,
Dik durmam gerekirken, bazen de eğilmişim,
Bu dünyaya aldanan yalnız ben değilmişim,
Ruhsuz bedenler gezer, içlerinde diri yok.

Vah bana, vahlar bana; uğramışım ziyana,
Şimdi döner dururum; ateşte yana, yana,
Binlerce can adarım; “Allah” diyen bir cana,
Dağılıp gitti dergâh, başında da piri yok.


Sabri Koca