Cemre havaya düştü ilkbahar geliyor bak.
Gün umut saçıyor da yine sen yoksun işte.
Açılacak her yanda gül, sümbül, lale, zambak.
Turnalar göçüyor da yine sen yoksun işte.

Hasret yağmurlarıyla ıslanacak her yanım.
Yine aynı nabızdan aynı akacak kanım.
Belki de kaybolacak an gelip adım, sanım.
Ömür kuş, uçuyor da yine sen yoksun işte.

Gittiğin günde kaldı aklımın bir köşesi.
Geçmedi geçmeyecek meramı, endişesi.
Gelsen, gelse diyorum ruhumun sen neş’esi.
Can hasret içiyor da yine sen yoksun işte.

Kaç yanımda kaç ses var artık seçemez oldum.
Varlığına değer ve paha biçemez oldum.
Bir garip yolcu idim senden geçemez oldum.
Gönül han seçiyor da yine sen yoksun işte.

Issız bir deryadayım vurgun an meselesi.
Bizimkisi aşk değil artık can meselesi.
Beni geçtim, bendeki kayıp sen meselesi.
Lâf lâfı açıyor da yine sen yoksun işte.

Mesut’um kar mı yağdı o gittiğin yollara?
Ahd mı ettin ardında bıraktığın yıllara?
Geleceksin diye hep karalardan allara,
Ahvalim geçiyor da yine sen yoksun işte.

Mesut ALTUNKAYNAK