İnsanların düş kurmaya zamanı yok.
Anlatılmaz bu.
İlle yaşamak gerek.
Gökdelenler arasında uzayıp giden
Caddeleri.
Kalabalığı.
Ruhsuzluğu.
Toriçelli boşluğudur bu.

Işık görmez derin avlularda büyür çocuklar.
Gözlerinde yosun bağlar sessizlik.
Kurumuş denizlerin tozuna bulanmıştır
G Ö Z L E R İ.
Gözlerinde kum ve çakıl.
Ne horoz ne elma ne de pamuk şekeri
kandırabilir onları
adını söyleyemedikleri tatlıları varken.

Masallardan düşen gülüşmeler
küflenir sandık diplerinde.
Kalplerinde paslı çıngırak sesleri
zamanın bilinmeyen avuçlarına düşer.
İki mevsim arası bir buğdayda saklanan gerçeği görmezler.
G Ö R E M E Z L E R.
Karanlığın taş kokulu kovuklarında saklanırlar
bir boşluğu başka bir boşluğun içine sığdırarak.
Bir böceğin oyuk oyuk bıraktığı
sessizlikte uyuyarak.

Çöl geceleri yığın olmuş gözbebeklerinde
küflenmiş bakışlarının durgunluğuyla.
Çınar yaprağında kırılıp yayılan
yeşil serinliğin içinde gizlenmiş
bir ormanın varlığını unutmuş bu çocuklar.

Bu çocuklar,
sonu gelmeyen geceyi
gündüze dek bekleyecekler
karları seyrederken kaygılı bakışlarla
buzlanmanın kapladığı büyük çıplak ağaçlarda.
Barınaklarında ne beşik gölgesi
ne de ıslak ninnileri olacak.
Tir tir titreyecekler orada korunmasız.
Denizin sesi uzaklarda kalacak.
Yağmur altındaki atların görüntüsünü özleyecekler.
D U Y A M A Y A C A K L A R
tınlayan basamaklarını renklerin ve
G Ö R E M E Y E C E K L E R
havadaki kokusunu unutacaklar rengârenk çiçeklerin.
Maviyi ve yüksek gökyüzünde kanat çırpanları
U N U T A C A K L A R.

Uyur insan.
Uyur.
Uyanmak istemezse derin uykudan
Ertesiz bir şimdide kalır.
Küçülür.
Kendi karanlığında boğulur.
Toriçelli boşluğudur bu.

FATMA LEYLȂ DENİZ 03/12/2020