rüya mı, gerçek mi
rüya olan dünya mı, öte mi
aynanın öbür yüzümü yoksa
güneş görünmez olur da gök bulutlanır ya hani
sonu gelmez bir uykuya dalar gibi
girilir ya bir bahar mevsimine
bilemezsin
yakın mı
uzak mı

gökten düşünce yıldızımız
lirik destanlarda gözyaşları akar ya
bir vuslat olur ya
akşamın renkleri
bir ucunda kızıl ufuk
diğer ucunda yanışlar
bir uçta tebessümler
ötede gönül olur ya

bilemezler dostum görüp geçirdiğimiz rüyaları
ateş almış gemilerin suya yansıyan yangınlarını
hep öyle değil midir
sonu mutlulukla biten öyküler
içimize sığan dağlardan taşanlar
aşılması en zor mevziler değimlidir
en çok

gel yapma dostum
kaldır yüreğinde ki perdeni
bak o vakit
kıvılcımlı nal sesleriyle tozu dumana katar atlarımız
işte bunun için her sabah dolu dizgin
yeni doğan güneşin ışığına doğru koşarlar
en çok umutlarımız kırbaçlanır
düşlerde bahar görürken
ayaz gibi kardan adamlar büyür içimizde

bir başka takvim duvarda asılı
ve bir başka saat…
acılar numara diye yazılmış
alacalar üşüşmeden dostum
elimizde demet demet gül
sevdiğimize götürürüz
her gün

örtüsünü kaldırırken gece
son mürekkep, son hece bitmeden
şarkılar bestelenir o vakit
dudaklardan dökülür nağmeler
ayrılık sarılır yüreğimize

gözler nemlenir
boğaza düğümlenir boğuk sesler
unutma dostum
sen seçtin ayrılığı
sen unutsan da gözler seni unutmaz
harfe dönüşen sözler yok olmaz
sen unutsan
ben unutsam
şarkılar unutmaz

hani geceden kalan
sesler, çizgiler ve renkler
hepsi ölüm gibi sessiz
yıldızlar kadar uzakta
sorma dostum
inilecek istasyonu
yazılıdır nasılsa biletlerin üzerinde
bir varmış
bir yokmuş

zamansız, mekansız saatler
hepsi dilsiz, kör ve sağır
söylemek istediğimiz onca söz
anlatmak istediğimiz onca cümle
kaybolmuş hayaller gibi
savruk
koş ki yakalayasın

bilemedik
bahtımızı aydınlatan çoban yıldızını
silik şimdi tüm izleri
bize kalan yangınları
eriyip kül olmamız bu yüzden
dostum

redfer