Suyumuz yoktu susuzdu evlerimiz, Özünden akardı billur gibi tertemiz. Bir zamanlar ne güzel akardınız, Güldür güldür, sokak çeşmelerimiz. Bağlarımızda kar sarnıçlarımız, Derelerimizde esvap yunaklarımız, Mahallelerimizde hamamlarımız. Zaman içinde hayatımızdan neden çekildiniz,
Direnemediniz yıkıcı zamana, Anladık ki yenilgiyi kabullendiniz. Bize sadece anı olarak bıraktınız o günleri, Pöğreğinizden akarken şırıldayan sesinizi. Önce sokağınızı sonra kaybettiniz mahallenizi. Var olma mücadelesin de ayakta kalmayı başaranlarımızdan, Sarnıçlarınızın yunak ve hamamlarınızın, Canına okudu defineciler ile serden geçtilerimiz. Sizleri koruyamadık kalanlarınızı da korumakta geç kaldık. Çoğunuzun acı sonuydu sessizce gitmek, Unutulmuş olanlarınızın da yalakları içinde, Ateş yaktı ayyaş serseriler kararıp islendiniz.
Kültürümüz medeniyetimiz’diniz siz, Sokağı yok olmuş virane evler arasında, Yıkılmadım ayaktayım der gibisiniz. Anılarımızda kaldınız çeşmelerimiz. Pöğreğinizden suyunuz akmasa da, Sizin için özümüzden özünüze, Akıttığımızı bilin istedik hüzünlü çeşmelerimiz. mcicek 030612