Bırakıp gidiyorum kalbimi sana
Ellerimi , gözlerimi ,onları da.
Oysa ben en güzel zamanlarımı
Senle büyütmüştüm
Gözlerin gözlerime değdiği zaman
Bir sokak başında
Pembe yağmurlar gibi yağmıştın saçlarıma.
Sığmazdı içim içime ...
Mavi kelebekler gezinirdi yüreğimde.

Masmavi umutlar dolardı
Seninle el eleyken gözlerime.
Şimdi bırakıp gittin de o uzak kente
Yalnızdım , kimsesiz ve de öksüz...
Sevda yüklü şarkılar yalnızlığıma ağladılar
Boşalan kadehlere koydum sevgimi
Sonra bir sarhoşa içirdim aşk meyi diye
Ve söküp attım içimden
Senden yana ne varsa...

Bu trenler hep sensiz mi gelecek hala, söyle
Yaşlı gözlerim vagon vagon dağıldı kimsesizliğime.
Anılarım tüm sokaklarını gezer, o uzak
Seni tutsak eden şehrin
Sana tutsaktı yalnızlığım, kırgın sabahlarım.
Kadere mahkumluğum vardı
Öylesine sensizdim.
Ansızın karşımda buldum da seni
Anladım ki yine hayalmiş.

Gün kırgın akşamlara
Güneş ısıtmıyor bahar kuşlarını
Ay yakamozlarını vermiyor denizine
Sensizken, kırgın içim
Sensizken, küskün kalbim
Şimdi onbeşinci sokağın
Küflü duvarlarında nikotin kokan
Sarhoş aydınlıkların yardımına sığınırım
Saçlarıma yağar yağmurlar
Üşür sensizliğim
Baykuş yuvası evlerin
Gece yarılarında.

Sensizken
Gözlerime taht kurar dönenceler
Yalnızlık enlemlerinde.
Şu ıssız ve aydınlanmayan odamda
Sığınır kalırım ellerim Tanrı’da
Bin kere bin ve daha fazla
Dualarla dilimde... dilim de şaşkın
Unutur bir an... bu defa hangi surede koşar
Yakalamak için.
Yüreğimde abideleşmiş tüm surelerinin
Yaradanına ...
Tek sığındığım tek umudum diye.

Sonbahar yağmurları yağıyordu sokaklarıma
Ben kaybetmiştim o yağmurlarda seni ansızın.
İki damla yaş yanaklarımda alev dokunuşu ile
Allah’ım sen bilirsin ...
Sen gittin diyedir; akması birden çeşmelerimin.
Artık
O mutlu gülümseyişi yok bana
Sabahlarımın...


Günay Koçak 03 . 05 . 2022