Unuttum adını zamanın sen gideli
Güneş doğsa ne çıkar, gün gülse zamana
İşte akşam deniyor, karanlığı basınca.
Issız gönlümün hüznü
Hiç bir teselli almıyor.
Uyumak istesem de kirpikler dargın
Kavuşmazlar bir türlü
Gece sessiz, dilimde sensizliğin şarkısı
Bir de karşımda resmin ;
Resminde gizli sen hasretim.

Şimdi sensizliğin namlusunda yürek atışlarım
Ve her an ateşlemeye hazır gözlerimin sen kurşunları.
Zamanın bir ben bilirim
Sancılar doğurduğunu sabahlara ...
Çıngıraklı yılanlardır
Gece karanlıklarında dolaşan.
Sen ; hayaline dalarken unuttuğum
Hazanı, hüznü, çöl rüzgarlarını saçlarımda .

Bir türküydün söyleyemediklerimin en güzeli
Yazdığım satırlarımın en alımlısı
Neden şimdi en güzel yerinde sevgimizin
Beni bir başıma öksüz yetim bıraktın
Nefesim , gözlerim ,suyum , aşım
Kısaca mı ? herşeyimdin, zaman ne çabuk geçti !
Ayrılığın hüznü sardı tüm benliğimi
Dünyam sessiz... ben kimsesiz.
Şimdi şu yalancı dünyada
Bir ben kalmışım ...
Bir de içimdeki hıçkırıklar.

Sensiz boynu bükük bir papatyayım
Yapraklarımı koparıyor acımasız zamanlar
Güneşin doğuşunu bekliyorum sabırsızca
Ne çıkar doğsa gün ; bana elem, dert !
Kaderine boyun büker beklersin gün batımını
Kim duyar, kim anlar
Her batan günde senin de batışını.
Gelen akşamlar üstüme üstüme gelir
Bir sen vardın elimi tutacak
Oysa gittin !
Çok çok uzaklardasın .
*
Günay Koçak 23 / 04 / 2022