Papatyalı kırlardı bir zaman
Serdiğimiz gözlerimizden
Yaprağında aradığımız aşkımız.
Sevinç çığlıklarının, çocuk kahkahalarının
Çınladığı bahçe şimdi yok !


Dalıyorum hatıralara
Daha dün gibiydi tüm sevdiklerim
Şimdi yok ! dağılmış ...
Bir acı rüzgarla ... neredeler ?
Gözlerimizdeki gülüşlerin
Yerini almış sırıl sıklam yokluklar.


Terketti yerini hüzün bulutları
Gözlerimin kuruyan sokaklarına.
Duymadı içimin sessiz hıçkırıklarını
O, papatyalarla dolu bahçe.
Derin bir sızı geçiyor kalbimden ...
Kabul edemiyor yoklukları, gidenleri
Ne garip ; hala yaşıyorum mu ?


Bahar gelmiş ... gelmiş mi ?
Hala üşüyorum... karlar düşüyor yalnızlığıma.
Yakan bir sızı, kimsesizliğimin içinde.
Solmuş bir güz mevsimi yokluğun
Ne mümkün anlatmak
İçimdeki vaveylayı ...
Kuşlar hüzün yüklüyor penceremde
Hücre yalnızlığımın siyahına sesleniyor
Şarkı sandığım sessiz çığlıkları zamanın
Örtü yapıyorum matemime şiirlerimi
Kirpik uçlarımdan dökülüyorsun yine geceye.


Ayrılığı bıraktın bütün sokaklarıma
Kırık dökük bir akşam sonrasıydı.
Yapayalnızım ... susmuş penceremde kuşlar
Bir kuru papatya, defterimin arasında
Papatya fallarında kayboluyorum
Geliyor - gelmiyor
Seviyor - sevmiyor ...
Hem seviyor, hem gelecek diyor ...
Mutlu oluyorum ...
Mutlu olmalı mı yım ?..
*

Günay Koçak 11.4.2022


Teşekkür ederim Selamet Hocam.

Aylardan nisan mevsimlerden bahardı...
Eskiden en sevdiklerim yanımda vardı...
Kayboldu gönlümden üç mevsimden biri kaldı...
Kara kış’lar içindeyim...
Haberiniz var mı?