rutin bir şafak sökümü..

güçlü tasalarla ağarırken gün ;
kalemsiz düşe yaz/an geceyi bitirmemiş benliğime
aşk kuytularının şiirselliğini hissettiriyor..

sözcük kesesini gözlerine asmış bir şair
öz erkliğini ilân ediyor kentin eskimiş kaldırımlarına..

inisiyatif alıyor şiirlerin telaşı
barışın diyor savrulan tümcelere
küsmeyiniz düştüğünüz yere
saçlarıma eklenen hecelerle
çağrı yaptım noktayla virgüle
ilişecekler/
ruhumun çizgisiz defterine..


şiir tasavvuru emanet edilmiş günlüğün düşü
şair bakışlarını çıkarıyor aşkın mahmurluğundan
açmayan gün çiçeğinin latifesine/baş kaldırıyor uyaklar
bam telinde dizelerle makamsız okunuyor kıtalar
kasvete çalıyor/aşkı beyza sabahlar..

yaratının sonucudur geceler ve kutsaldır inançlar gibi
şiir tanrısı diyor ki/mısralarıma dokunma..

gece yarısı hüzünlerinde
kirpiğime sızıyor ilhâmların sır ışığı
mavi heceli tınılar süslüyor başlıkları
göz kapağımda s/aklıyorum işlenmemiş mısraları..


gün ağrılı kalemin altında kalıyor son dizenin eskizleri
kırılıyor ahenk yerinden..
birkaç yaralı sözcükle ve dimağ karşıtı çiziklerle
yürüyorlar gözlerime..
gelmeyin diyorum hafızamın çöplüğü dolu..
mürekkep parmağının ucuyla gösteri/yorum boşluğu
duruyor zaman../
sayfanın sürgün kenarına kıvrılıyor eskizlerin pes/ten sesi
nihayetleniyor geceyle/..şiirimin güncesi...



..