Zıt’lar kanunu bir gereği olarak; Şeytan’ın, avanesinin, nefsimizin ve şeytanlaşmış insanların.. varlığı sebebiyle, Habil ve Kabil’den beri insanoğlu didişiyor, döğüşüyor, savaşıyor.. ve kardeşlerinin kanını döküyor...
Bazan bire-bir, bazan daha fazla sayıda.. bazan oymakdan, kabileye; bazan da bir ırkdan, bir ırka veya bir milletten başka bir millete.. birbirini döğüyor, öldürüyor.. ve bazan da, vahşetin derecesi zirveleri zorluyor. İnsanların nüfusu arttıkça ve teknoloji geliştikçe, can’a kıyım da, her geçen gün daha çok artıyor, artıyor, artıyor!..
En büyük vahşet ise, en gelişmiş ve en modern çağ olan “yirminci asır” da gerçekleşti...
İşte; “O, Akif’in ifadesi ile TEK DİŞİ KALMIŞ, MEDENİYET CANAVARI VE ASRI!..”

V A H Ş E T - A S R I

ŞİİR NO: 136 * 01-01-2009

Şu, YİRMİNCİ ASIR ile beraber, anılır.. ŞİDDET,
Medeni insan(!) yaşatmıştı, dehşet.. üstüne, DEHŞET;
İnsanlığın yaşadığı, benzersiz.. en büyük VAHŞET,
Bu şiddeti, dehşeti, vahşeti; yaşadı, her bir FERT...

Bu felaketler açtı başımıza, çeşit çeşit.. DERT,
Halk darda sıkıntıda, yok kimseden.. kimseye MEDET;
Rabb’im! Aklını yitirmiş topluma, Sen, akıl BAHŞET,
“Maneviyatsız, ruh’suz doğdu. Bu kanlı, MEDENİYET...”

Şeytan, sanki gözlere mil çekmiş gibi ve gönüllere SET,
Bu canavarın, bir tek dişi var. O da çok sert mi, SERT?..
İnsanın döktüğü bu kan da, gel insanlığı HAZMET,
Suçumuz diz boyu, günahımız çok.. “Allah’ım AFFET!..”

15-11-2007 SAAT: 17:45 Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])