Sofralar kurdum uzun uzun
ve köprüler birleştiren
gülbahçeleri üzerinde yolumuzun
hep gelecek günlerin cetelesinin tutulduğu
acıya defalarca merhaba dedim
ilk kez karşılaşıyoruz gibi
böyle olursa diğer acıları unuturum
diye düşündüm durmadan

Kimler gelip geçmedi ki
kimler kaldı geriye
fenerlerin sönüşüne şahit oldum
karanlıklarda kaldım uzun uzun
bana hep yakın ihtimaller oldu
sevdiklerimin ansızın gidecekleri

Merhametin içyüzünü gördüm
dıştan bakıldığında fark edilmeyen
orada cümle aleme bahşedilen sevgiyi
nasıl hiç ettiler bir çırpıda
içim ürpererek izledim

Ne yana gitsem
bu muhasebeyle yaşadım çoğu zaman
bir yanıyla güze benzeyen
kış badireleri atlattım
en güzeli de bu
dediğim ne varsa
suratıma kapanan kapılar gibi
beni bir başına koyup gitti
içinden çıkılacak gibi değildi
mücadele etmeye de mecalim kalmadı
bende yittim çekip gidenlerle