1
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
566
Okunma
Dördüncü cemreydi bu, düşüveren toprağa,
Tam baharı beklerken apansız kar/a düştü.
Oysa can yürümüştü köke, dala, yaprağa
Kara kışın son çığı ansızın yar/a düştü
Çiçekteydi ağaçlar kimisi tomurcukta
Tatlı bir telaş vardı ruhumda ki çocukta
Onca karlı dağları tırmandı tek solukta
Uyanmıştı tabiat, bir anda dar/a düştü
Özlüyorken baharı geri geldi zemheri,
Kazma kürek yaktırdı üşütürken beşeri
Yüreğinde yar varsa parlar gözünün feri
Güneşin saçlarıyla savrulup har/a düştü
Varsın yağsın bereket kar görsün dağlar taşlar
Gülümser elbet güneş bahar, nevruzla başlar
Yürekler kanatlanır havalanırken kuşlar
Gönül mabedinde aşk , çoklukta bir /e düştü
Selma Çanakçıoğlu 18 Mart 2022
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz