Ürpertisi; kedi köpek hali,
Görünce; sağa sola koşuşmalarını,
Duyunca; ulumaları çığlıklarını,
Hayvanca; bilmiyordu dili soramadı,

Sonra: Dua etti secdeye kapandı,
Yıkma ALLAH’IM Rahmet et ALLAH’IM,
Baktı ’Pencereden gökte tek yıldız yoktu,
Sanki ışıklar kesilmişti her yer karanlıktı,
Birden sesler kesildi teskin’leşti rahatladı
Çok şükür dedi hamd etti Rabbine sığındı,

Yahu İnsana illaki bir kötek mi gerek,
Ne ölümden ne mezarlıklardan alır bir ibret,
Ne de öncekilerin başlarına gelen felaketlerden,,
Bilmez mi Yoldan çıkan kavimlerin haberinden,

Bir haberde benden işitin, birinin yalancısıyım işte,
Evvel zamanın ötesinde bir kavim yaşarmış,
Allah’’a düşmanlıkta binlerce yıl sürecek diye ant içilmiş,
Devlet ve askeri erkânı toplanmışlar bir yerde,

Atama varmış o gün apoletler dağıtılacakmış,
Kendini bilmez bir hadsiz çıkmış öylece kürsüye,
Elinde Allah’ın yasaları olan kitabı göstermiş,
Buna inanları şöyle yaptık böyle yaptık diye övünmüş,

Kini nefreti ağzından salyalar akıtmaya devam etmiş,
En nihayetinde duramamış Kitabı yırtmaya başlamış,
Yere fırlatarak o pis aşağılık ayakları ile iteklemiş,
Ve meydan okumuş kitaba inanlara ve onu indirene,

Orada bulunanların arasında hepsi öyle değilmiş,
İmanlı bir komutan ses edememiş ama orayı terk etmiş,
Binmiş askeri aracına evladım çabuk gidelim buradan,
Ne oldu komutanım erken ayrıldınız biraz kızgınsınız,
Kitabın sahibi bunların yaptıklarının yanına bırakmaz demiş,
İşte o suratı kireç yüzlü asker bunları anlatan aktaran bizlere,

Gece saatleri 03-02 geçerken yer sallandı birden,
Depremdi gelen hem de merkezi fay’ı tamda burasıydı,
Allah’a meydan okunan yer şimdi denizin altındaydı,

Bize izin vermediler o bölgeye kimseyi yaklaştırmadılar,
Benim bir asker arkadaşım söyledi bana ağlayarak,
Cesetleri çıkartınca bazıları domuz suretine bürünmüş,
Kimsede bir anlam verememiş nedenini anlayamamış,
Son sözleri oldu askerin anlatırken ise gözleri doldu,

Hikâye değil gerçek kesittir. İnanıp inanmamak serbesttir,
Bu olayları anlatan yiğit asker ise hala hayattadır,
İnsanlık Yüzlercesi binlercesi büyük afeti yaşadı,
Kimileri bundan ders çıkarttı, kimileri daha da azgınlaştı,

İnsanlık ders çıkartmalı olan bitenlerden velâkin,
Uslanmaz akıllanmaz fitne çıkarmadan da duramaz,
Rabbine karşı Nankör, insanlığa karşı şeytanca zalim,

Asıl İnsan kendine ’ZALİM’
Ve kendine azılı Düşman,
Yaptıkları yanına hiç kar kalır mı, ?
Hayat kısa bir yolculuk, umut ve ümit arası,
Muttakilerin ise vallahi cennettir yuvası,