//
.
.
.


farzı
muhal
kurağı ela,
kursağı nasır
kıblesi göğe varan
sıklam sırıl bir yağmura
aş eren, baş eğen topraksın
terleyemiyor artık alnın, inancın
yok artık kanacağın efilimsi rüzgar
kırı boz al yanaklı kanayacağın gelincik
kapa gözlerini ve değiştir bakışındaki açıyı
farzı yine muhal en çok ta ıslanmaktan bezmiş
günden, güneşten vazgeçmiş şemsiye düşün kendini...


/Tanrım biraz kaotik ama bu mesele bizim sen hiç dert etme/


tamam dediğin her şey ne kadar sen ve ne kadar eksiktir aslında..
açılar değişken olabilir yolu da yolcusu da olamayabiliriz hayatın
ama yoldaş olmak elimizdedir.. açımız kesinlikle insan ve elbette
aşk olmalı. asla unutulmamalı ki ne boya ne de fırça renk veremez
bir başına hele ki mutluluğu hiç seremez bir tuvalin teni ve de ruhu
okşanmayınca hiçbir resim de kesinlikle “ben artık resimim” diyemez
çerçevelerinin içi tıka basa aşk dolmayınca.. bilmem anlatabildim mi...

.
.
.
//


ilhanaşıcımartikibinyirmiiki