Kendi içindeki kaybolmuşluğu ve içinde boğulduğu hüznü bile, bir çok şairin aksine; kendini paralamadan, yerden yere vurmadan, kırıp dökmeden, yine kendi içinde çözümlemiş bir şiir var karşımızda...

Çok da başarılıyla tamamlamış görevini ki bizi içine çekip, kendimizden bir şeyler bulmuşsuz...

Dışarıdan bakınca hepimiz tekilliz ama içimizde onlar, yüzler yaşar. Bir de ömür boyu bize eşlik eden duygular. Ki çoğu yarı yolda bırakır bizi, bizim yaşımız çoğaldıkça onlar azalır. Bu coşku da olabilir, pozitif enerji de, çok sıradan şeylere gülenblimek de... Saymakla bitmez. Çoğunun yokluğunun farkına bile varamayız zaman içinde.

Ama kimisini çok özleriz farkında olmadan. Hatta özlemekten daha çok ihtiyaç duymaktır aslında bu...
Ve o ve diğer görünmeyenler hep aynı yerdedir de zaman içinde üst üste gelen etkenler nedeniyle gittikçe dibe batarlar. Biliriz orada bir yerlerde ama göstermez kendini. Ya da biz yerini unutmuşuzdur.

Sonra da şairin yaptığı gibi:

Kâh aynada ararız onu, kâh mobilyalarda, kâh duvarla avuturuz kendimizi, kâh duvardaki çerçeveye kakılmış fotoğrafla, kâh yapraklı kıyafetlerle ama kimseden medet ummadan kendimiz buluruz çözümünü...

Çünkü en özel ve en özlenen duygulardır onlar.

Hatta çoğu zaman başkalarıyla ortak anlarda yaşanan ama yansıması kişisel olan...

Bitirirken beni yanlış anlamayacağınıza inanarak (amacım kıyaslama yapmak değildir) şunu ifade etmek isterim ki; Nilgün Marmara okusaydı bu şiirin şairini alnından öperdi. Çünkü onun şiirleri gibi duru ve kişiye özel anlatımınız var.

Kutlarım.
Saygılar...

Şiirin altına kocaman bir hüzün bırakıyorum
Birde okudukça yere düşen yüzümü



Kaleminize sağlık olsun

Yüreğin seyahat halindeyken hangi şehirleri dolaştın.

Denizin üzerinde gelip geçene el sallayan tutsak duran kız kulesini seyrettin mi?

Her bir saçının ucuna bağlı cennet kuşlarını…

Yüreğin bir seher vakti ellerini tutarak sev beni, daha demedi mi.

Sev kendini, bütün çiçekleri, şarkıları, sever gibi

" eski bir şarkı açtım radyodan
eskimeyen yanlarıma "


Şiirimiz girişte olması gereken, sonradan geleceklere hazır olun der gibi karakteristik bir yapıyla kapısını açmış okuruna.

Sonrasında şarkının götürmesini istediği, kendinden bir şeyler bulabileceği umuduyla değişik duraklara uğramış. Anılar kervanına yolculukta bu duraklar boyu devam etmiş.

Önce şiir coşkuyu aramış ancak geçmişten kendisine gelebilecek bir coşkuya ulaşamamış o kadar kalabalıkmış ki sesini duyuramamış. Buna olumlu yanından bakmak istersek, geçmişte coşkunun çok olduğu kanaatine ulaşabiliriz.

Ya da olumsuz tarafına dokunursak, kalabalıklar içinde kalmış coşku kendinden o kadar uzak ki sadece kelime olarak kalmış diyebiliriz. Ve en çok sarsan kısıma geliyoruz ki şiir öznesi, coşkuya ulaşamamaya verdiği tepki gülümsemek oluyor.

Üstelik bunu yılların getirdiği bir alışkanlık gibi hiç yadsımadan yapıyor. Üzüntünün bedenleşmiş hali gibi görerek kendini. Ben buyum işte ne bekliyorsun der gibi kendi kendine içsel bir telkin veriyor yapay gülümsemeyle sanki.

Şiir boyu duraklarında sonra yorgunluk durağına ulaşıyoruz. Şiir öznesi yıllarca kendisini yoranları, yorgunlarını arıyordu. Onları da tıpkı coşkuyu bulduğu gibi kalabalık gördü. Burada her ikisinin aynı dille aynı benzetmeyle şiirde anılması biraz tezatlık gelse de.... boşlukta olmanın kesin olarak anlatılması isteniyorsa isabetli gördüğümü de söylemek isterim.

Ve final kısmı eşyanın kişiselleştirmesiyle ( Çiçekli elbise ) içi yangın yeri dışı çağlayan köpüren insan halinin ne kadar doğal bir sonuç olduğunu ispatlarcasına ağır duygu seliyle şiirin öznesi kelime olarak da anlam olarak kapılarını kapatıyor.

Şiirdeki anlamsal bütünlük şiirin biçimsel bütünlüğüyle öyle güzel işlemiş ki. Hiçbir yerde kopukluk göremiyoruz. Radyonun açılmasıyla başlayan anılara yolculuk, içsel acının adım adım yürünmesiyle ve kendini bulmasıyla noktalanıyor.

Yine her yönüyle etkili ve nitelikli bir eser okudum. Yetkin kaleminizi canı gönülden kutluyorum değerli şairim. Kusura bakmayın tutamadım kendimi yine açıldıkça açıldım şiir karşısında.


Teşekkürler paylaşıma.
Tebriklerim yetkin kaleminize ve yetkin yüreğinizedir.
Selam, sevgi ve saygımla.

😊severim o yaprakları! Hele de kahkaha attıklarında😊

Çok güzel yazmışsın Nepal.