şakaklarından sıyrılıyorum attığın ter ile
şah damarından da yakın olanı
-kıskanıyorum-
benden daha çok seviyor diye

oysa ki ben öğretmişken sana
her hece/de
dil /de
ve beden/de
aşkın bin türlü ibadetini

-sev beni-
ilk emri ile kutsuyorum
cemre gibi düştüğüm dudaklarını

dizlerinin bağı bağlıyor
bana geldiğin acılı yolu
bir mum yakıp dindiriyorsun ruhunun isyanını
ellerini bana aç diyorum
göğsünde usulca yerimi alırken
ellerini bana aç

gözyaşlarınla iniyorum bir kandil akşamı
dünyanın merkezine
kandilin az ışığı yayılıyor sevdanın sokağına
ne zahmet ettin ki
ışıksız da bulurdum seni

ebruli düşlerimin renk yorgunu oluyorsun
sulu boya tablolarda ki ressam imzaları gibi
kayboluyorsun hayatımdan

yüzümde bıraktığın son akşam yemeği resmediliyor
ihanetinin belgesi olarak

oysa ki bende biliyordum bunu
bir sır gibi saklamak istiyorum
sana şah damarından da yakın olana
-duyurmadan-

tüm sorgularda inkar ediyorum sensizliği
ihbar eden gamzelerinde yerim olsun diye
inkar ediyorum

beni böyle sevme dediğin gerçeği çıkıyor
yedi kat arşa
her katta
kat be kat artıyor yokluğun
oysa bendim tövbelerin bozulsun diye bulduğun

günahlarına yazılmışım bir kere senin
ne kadar dua etsen de

benim senin cennetin
bir de cehennemin...

alicengizoyunu
(hiç yolu yok yakacağız...sonra yanacağız...)