Ey gülüşümün hüzün yanığı
savrulup dururken suların sesinde
taze kış’ın gözlerindeki sıcaklığa
gizli bir odayla kal

sabahın avuçlarında
bir üzüm salkımı vakit
öyle yalaz
öyle bulutsu yüzüme
ay çıplaklığı
xxx

Ey hüzünlerimin yosun bakışlı kızı
Sen her çırpınışlarında ne denizler dökülür kıyılarıma
Nice martılar sokulur kuytularıma
Ve nice çocuklar ısınır sıcaklığında...

Bu güzel yüreği her okuduğumda neler demek gelmiyor ki içimden.
Çünkü her dediğim sensin can kardeşim. Seni anlatıyor beni bana...
Tebrikler gül yürekli şaireme. Her daim sevgilerimle...

Sararan yapraklar gibi
Kaydı çocukluğum
Kararan topraklar gibi
Harcandı gençliğim
Şimdi ağıtların imgesinde
Yalnızlığın hikayesinde
Şiirlerdir tek iksirim...

Şiiriniz muhteşem şairem
Benim ki ancak Dilek’ce

Imgelerin kraliçesi şaireme bir iki satır
Çokça sevgimle olsun gönlümüzde hatır ...

"Şiir, hayatın aynasıydı"

Yani yüreğin kendine has dilinin kelime ve söz dağarcıklarıyla oluşturduğu yansıma.

Ya da bilinmez bir meçhule,
bilinmez bir düş ereğinin sonsuzluğuna açılan bir pencere.
Uğultusuyla gelen rüzgârın gıcırdattığı bir kapı..
Ya da karanlığın çatı katında bir ışık.


Her şairin penceresi farklıydı elbette.
Şiir, yürekte biriken, tıpkı bir çocuk gibi yavaş yavaş büyüyen duygunun zirveye ulaştığı ve orada bir anlam bulduğu mecraydı.

Şiir, kök saldığı toprakta yeşeriyor
Düştüğü ateşte külleniyor
Camlar ardında sellenip duruyor.

Şiir ile yürek bir arada demlenir,
bir arada mayalanır ve sonunda kendi yolunu bulurmuş.

Duygu yoğunluğu yürek kanallarından akarak şekillenmeye başlar.
Ancak bu süreçte şairine hep acı çektirir. Şiir dediğimiz şey peşinden koşmakla göstermiyor kendini.

Keşfine mazhar olamamışsanız eğer asla dile gelip konuşmuyor.

Bir merakın bir endişenin bir ezanın ürünüdür şiir.

O yüzden epeyce bir meşakkat/ zorluk istemesi doğaldır. Berrak bir menba suyu gibi akar, çetrefilli badirelerden geçer
yalnızlığın yaralarına derman olacak bir ufku da peşinde sürükler

Kuşa öykünür.
Küçücük bir yaprağın düşüşünden ilhamlanır
Mum ağacından dilek dilenir bazen.


Kıymetli şairimizin dediği gibi;

"kayıp çocuk hıçkırığı
ellerime güz’leşen bulut
camlara dayalı çığlığın sonsuz boşluğu
yıldızlı vaktin geciken akşamı
yalnızlığın kalaba öyküsündeyim
dudaklarımda rüzgar uçurtması
susutuğum biçimde..
buğulu avluya ay ışığıyla serildi ırmak
huzurun birbirine eklendiği yere
ve şimdinin az öteli yoluna
birlikte ıslanacağız"


İşte şairin kendi dünyasında yarattığı küçücük bir ayrıntı bunlar.

Bu nüanslar önce bir heyecan ve cesaeret ile girer şiire..giderek genişler sonra kanayan bir volkan gibi patlar,
sonra da birer birer püskürtmeye başlar lavlarını.

"adı olmazsa bir düş’ün yaşanır mı
güller ve küller.."

kesinlikle her düşe bir ad verilmeli ki adıyla sanıyla yaşansın o günler.

Bir pencere önü izlenimleri..
Bir boşluğun iz düşümleri..
Bazen kederli ve buğulu bazen soğuk bazen donuk,
bazen gizli bazen açık.
Şiircesiyle şairin.

...

Tebriklerim
ve tebessümle.


-Ramazan Boran tarafından 3/10/2022 11:55:22 AM zamanında düzenlenmiştir.