KARANLIĞI ARINDIRAN GÖNÜL
Hangi karanlıktasin sordun mu kendine
Aklı karanlık iken, ışımaz hicbir gerçek
Varolana değil, olmayana bakar,
Ömrü hep eksik olanla dolar,
Karartir aklı, perde olur gerçeğe,
Söz söylesede dili,
Gönlü tesir etmez dilden düşene,,
Şifası,,aklı gönül ile bir etmek,
Gönülden gelen fermanla,
Aklı Hakk â döndürmek

Dil karanlıkda kalır ya bazen,
Konuşunca mizacı yansır,
Sert taş gibi konuşunca ağırlık bırakır,
Şükür bilmeyince dil, kararır, hastalanır
Şifası Hakk diyen Hakk yolunda tebdil-i mekândadır,,

Ah en zoru gönlü kara olmak değil midir
Gönlü kara olupta, gönlünden habersiz kalmak nedir?
Tüm dünya ışısa,
Gönül aydın değilse, kör kalmaz mı göz,
Gönülden akanı dil ile yansıtan
Varlığından habersiz bir gönülden
Neyi bekler acaba?

Aklı gönüldeki Nur ile aydınlatan,
Her daim Nur içinde,
Karanlığı huzurun önünde teslimi hâl ile
Kararmaz gönül evi, karanlıkta kalmaz,

Gönlü ile dili bir iken düşen
Düşerken düştüğü yeri yeşerten
Hâk yolunda dost ile ilerleyen
Kabri mekânı gönlü ile Nur eder
Ardında kalan fani
Kendine Hayırla dua eder,