ÜSTAT’IN İZİNDEN…
GÖNÜL DAĞI BORANI.
Öz Yurdumda bozlağım, bozkırda bir tezene.
Bülbülüm her seherde, düştüm gülün izine.
Gönül Dağda boranım, Çiçek Dağda divane.
Gönlüm doğuştan Mecnun, Zahide bir bahane.

Hem baharı, hemi yazı, aşkın ile vurdum sazı.
Hakim ol da kır kalemi, cananım sen ver infazı.
Can kafeste kuş misali, zaten öldürüyor nazı.
Gül dalında bülbül olsam, istemem sümbül, nergisi.

Kerem gibi yansam da kırmızı gül harında,
Yazımı kış etsem de gençliğin baharında,
Harcasam da ömrümü, aşkının pazarında,
Bilirim kıymetim yok, gönlünün nazarında.

Sözüm kar etmez yare, sinemde açtı yara,
Düşsem de türlü dara, Lokman’dan ummam çare.
Can versem zerre zerre, son nefeste biçare,
Yardadır yine derman, gönüldür döner yare.

Efkarla vurdum tele, bağlamam geldi dile,
Mühür gözlüm kıskanırım, top zülfün değse güle.
Düşsem de türlü hale, sırrımı vermem ele,
Gönle akan gözyaşım, sinemde döner sele.

Taş gönüllü bedene, verilir mi garip can.
Gerçek yari bilmezsen, kanar gönül de yaran.
Yaradan’a ver gönlü, odur canına canan.
Her canlar ona bağlı, odur sırrına ayan.

Garibim ya adıma, Abdal Neşet dediler.
Salıp yalan dünyaya, sana müddet dediler.
Dünya sınav yeridir, haydi gayret dediler.
Yaş yetmişi geçince, bitti mühlet dediler.
Ozanlar ölür mü hiç, vay ki hayret dediler.

KOÇ Muhittin der hele, Hakk’tan gelir emirler.
Ozanlar hiç ölür mü, yoruldu gitti derler.
Gönlümün kalesinde, biter mi hiç seferler.
Türküleriyle yaşar, Koca Yürekli Erler.

Türkülerden Neşet etti, ERTAŞ’ın efsanesi.
İnsanlığa adanmış, bir ömür sermayesi.
Kesilse de nefesi, bitmiş olsa vadesi,
Yorulsa gitse ozan, daha da ziyadesi,
Dikilse mezar taşı, toprak olsa gövdesi,
Gönlümüzde ölmedin, insanlık hazinesi…

Muhittin KOÇ 25 EYLÜL 2020 Bilge İnsan, Büyük Üstat’ın ruhuna saygı ile…